از شش ماه پیش رویکرد تازه‌ای در بخش آموزش مشغول به فعالیت شد که اولین تصمیمش استفاده نکردن از کتاب‌های آموزش رسمی بود. در گفتگوها و جلسات متعدد و با بررسی چالش‌ها و نیازهای آموزش محلی در هر پایه، تصمیم گرفته شد که آموزش محلی- بومی از پایه اول و دوم شروع شود و در سالهای بعد با تجربه‌ای که از این فعالیت به دست آمد، برای پایه‌های بالاتر هم برنامه‌ریزی انجام شود.
آموزش محلی-بومی تلاش دارد بر اساس تجربه‌ی زیسته و شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کودکان فرایند یادگیری را تسهیل کند. کودکان صباشهر و شاهدشهر کودکان مهاجر افغانستانی از قومیت‌های ازبک، تاجیک و هزاره هستند که در محیط‌های متفاوتی از جمله میوه‌چینی در باغ، زباله‌گردی، دست‌فروشی، خیاط‌خانه، کارگاه، خانه و … کار می‌کنند. ما در گروه آموزش انجمن یاری سعی داریم بر اساس شرایط زیست این کودکان و بر اساس شناختی که در تعامل با کودکان به دست می‌آوریم، به آموزشی که تمام وجوه زندگی شخصی و اجتماعی کودک را در برمی‌گیرد دست بیابیم.
به این ترتیب برای پایه‌ی اول تمام مباحث آموزش درسی و آموزش محلی و چگونگی شروع و شیوه و روش را مشخص کردیم. برای پایه‌های سوم و چهارم و پنجم و ششم امسال با کتاب رسمی پیش می‌بریم و در کنارش آموزش محلی را پیش می‌بریم تا طی سال بتوانیم بر روی محتوای آموزشی مباحث بالاتر کار کنیم.
علاوه بر این برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای مربیان هم در دستور کار سال تحصیلی پیش رو قرار دارد. تاکنون با کمک دوستان انجمن کارگاه‌هایی با موضوع هنر کودک، فرهنگ افغانستان، اختلالات یادگیری، نمایش، تبعیض، زبان مادری، تئاتر شورایی و… برگزار شده است.
همچنین فضایی به اسم «خانه‌ی اوسانه» (اوسانه در فارسی دری به معنای افسانه است) ساختیم که شامل:
-روایت‌های محلی و بومی
-قصه‌های محلی و بومی
-خاطرات کودکان و مربیان
-نقاشی کودکان
-طراحی و ساخت کتاب داستان
-دل‌نوشته‌ها
-عکس و فیلم‌هایی که از محیط کار و مراسم وآیین‌ها و راه مدرسه توسط بچه‌ها و مربی‌ها گرفته می‌شود.
-تحلیل قصه‌ها و کتاب‌ها از زبان مربی و بچه‌ها
-تألیف کتاب لغت‌نامه به زبان و گویش‌های افغانستانی (ازبک، دری، هزاره، پشتو) با همراهی بچه‌ها و مربیان و خانواده‌ها
امید داریم که با این تغییر شرایط بهتر و با نشاط‌تری برای آموزش کودکانمان فراهم کنیم.
